Van verkoelende watervallen tot oververhitte bussen! Van Luang Prabang tot de Vietnamese grens

Na ons avontuur op de boot over de Mekong River kwamen we aan in Luang Prabang. We hadden al via verschillende media en mensen gehoord over dit gezellige stadje en deze verwachtibgen kwamen ook zeker uit. Er hangt een ontzettend leuke sfeer en ondanks dat het al redelijk toeristisch is voelt het meer alsof je in een dorpje bent. De monniken en kinderen in schooluniform lopen over straat en het hele stadje bestaat uit rijtjes van huisjes (geen hoogbouw). De vele guesthouses die dit dorpje heeft zijn in principe de woonhuizen van families, waarbij ze vaak 2 tot 6 kamers voor gasten hebben en zelf een bed uitklappen in de receptie aan het eind van de dag. De leuke sfeer komt 's avonds nog meer naar voren wanneer iedereen zijn lampjes aanzet. Er is geen normale straatverlichting van lantaarnpalen, nee ieder huis heeft zijn eigen simpele of speciale verlichting voor deur hangen wat alsnog een leuke straatverlichting vormt. Daarnaast was de nachtmarkt van Luang Prabang ook ontzettend leuk. Bijna alles wat ze verkopen is zelf genaaid, beschilderd of geknutseld, wat je er eerlijk gezegd bijna niet aan af ziet zo mooi is het gemaakt. Wat het plaatsje ook kenmerkt is dat één van de vele tempels bovenop een berg staat. Je wilt alleen deze ruim 400 treden niet in het heetst van de dag beklimmen, vandaar dat wij dit uitje aan het eind van de middag hebben gedaan. Ondanks dat het al redelijk afgekoeld was (nog steeds 30+ graden) was het een hele beproeving, maar het uitzicht over Luang Prabang en de Mekong River was prachtig. We hebben ons daar getrakteerd op een biertje die we naar boven hadden gesjouwd en konden zo het uitzicht zowel in licht als donker zien en konden we de zon zien ondergaan in de Mekong River. 

Op een van onze dagen in Luang Prabang hebben we een Tuktuk genomen naar de Kuang Si Falls, 30 km buiten de stad. We wisten hiervan niet zo goed wat we moesten verwachten, dachten aan de watervallen die we eerder hebben gezien (1 grote "drop" met daaromheen een meertje waarin je kan zwemmen). Maar daardoor was de verrasing des te groter toen we deze gigantische verzameling van watervallen, rotspartijen en riviertjes aantroffen. Bovenaan begint deze attractie wel met een gigantisch grote "drop", maar vanuit daar lopen er een aantal stroompjes die zich uiten in tientallen op elkaar volgende kleinere watervallen en meertjes. Elke keer dat we de stroom verder naar beneden volgde kwamen we bij nieuwe prachtige watervalletjes en meertjes met het meest heldere water dat je je kunt voorstellen. Overal waar je keek zag je groepjes met kleine witte vlindertjes die om de watervallen en mensen heen vladerde en op je bleven zitten als je felgekleurde kleding aan had. Na enige tijd met open mond naar al dit moois te hebben gekeken konden we de kans om bij de verschillende watervallen te gaan zwemmen natuurlijk niet voorbij laten gaan. Het bijzondere aan dit water is dat het vol zit met Garra Rufa visjes die op elk moment dat je stil staat, aan je benen en voeten beginnen te zuigen/knagen. Dit zijn de visjes die gebruikt worden bij Dr. Fish en mensen voor betalen om een tijdje met hun handen en voeten in bakken water met deze visjes te kunnen zitten zodat ze alle dode huidcellen opeten. Ondanks dat dit dus een gratis schoonheidsbehandeling was probeerde we zoveel mogelijk in beweging te blijven, want het kietelde ontzettend en je schrikt continu als je weer een nieuw visje voelt eten. Op één zwemplek was het wel erg druk met visjes want Syll was eerder op een rotspartij met een waterval geklommen, maar durfde daarna niet meer terug te zwemmen naar de kant omdat als zij maar één teen in het water deed zij van alle kanten visjes als een magneet naar deze plek zag komen! 
In een van de meertjes was er ook de mogelijkheid om als een soort tarzan aan een touw in een boom jezelf in het water te slingeren. Uiteraard hebben Luis en Dan zich hieraan gewaagd wat een paar leuke filmpjes opgeleverd heeft.

Door de hitte die je op de een of andere manier alleen maar doet verlangen naar een zwembad (en we ook een keer wilde zwemmen zonder knagende visjes aan onze voeten) hebben we ook een dag doorgebracht in een klein maar prachtig zwembad met een poolbar waar we hebben genoten van heerlijke cocktails op de krukjes in het water aan de bar. 

Vanuit Luang Prabang hebben we de nachtbus genomen naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Waar we alleen niet helemaal op voorbereid waren was dat deze bus normale stoelen had en de weg zo ontzettend hobbelig was dat het onmogelijk was om een beetje te slapen. Gelukkig was de bus niet helemaal vol waardoor ook Luis wat meer beenruimte had in deze voor kleine aziaten gemaakte bussen. We kwamen dan ook 's morgens helemaal gesloopt aan in Vientiene en moesten toen een hotel/guesthouse gaan zoeken wat nog best lastig was om 6 uur 's morgens! Gelukkig vonden na enige tijd zoeken een betaalbaar guesthouse waar we ook gelijk konden inchecken in de kamer! We zijn dan ook direct ons bed in gedoken om wat uurtjes slaap in te halen.

Tot nu toe lijkt het elke keer dat het niet heter kan dan wat we op het moment ervaren, maar elke nieuwe plek waar we komen lijkt het voor elkaar te krijgen het nog warmer en ondragelijker te maken haha! Vientiane was dan ook het hoogtepunt wat ervoor zorgde dat je bijna nergens anders aan wilt denken dan een verkoelend zwembad of aircokamer. We hadden dan ook al snel een zwembad gevonden in de stad wat voornamelijk door locals en voor schoolzwemmen gebruikt werd, maar met de 50 cent entree ideaal voor ons was om elke dag na een paar uurtjes sightseeing in te verkoelen. Wel vervelend was dat Syll die al sinds vertrek van huis af en toe last van haar oren had, nu echt een ooronsteking heeft opgelopen. Dit sloeg dan ook op haar hele lichaam waardoor ze een dag in bed moest blijven liggen. Gelukkig konden we bij het lokale ziekenhuis oordruppels en sterke pijnstillers krijgen (de apotheken wilde ons niet helpen, uit onzekerheid omdat ze taal niet spraken), waardoor Syll al snel weer overal mee naartoe kon. In Vientiane zijn we onder andere de aziatische Arc de Triomphe (hij leek inderdaad sprekend op de franse versie) en de Beer Lao bierbrouwerij bezocht. Daarnaast heeft Luis met Dan en Kirty op Sylls ziektedag een fietstocht gedaan naar eerst een goude buddha tempel, met daarnaast de ook een goude liggende buddha van ongeveer 30 meter breedt! Hierna zijn we doorgefietst naar COPE dit is een instituut waar mensen worden geholpen die verlamd zijn geworden door 1 van de vele bommen die niet zijn ontploft tijdens de vietnam oorlog, maar nog steeds dagelijks gevonden worden. Loas is in de vietnam oorlog het meest gebombardeerd, elke 9 minuten werden er bommen uit een b-52 bommenwerpers gegooid (en dat voor bijna 7 jaar lang). Deze bommen zijn van metaal en dat is geld waard waardoor kinderen deze gaan zoeken en ze proberen te verkopen. Natuurlijk gaat dit vaak mis en zodoende bestaat deze instituut om deze kinderen nog wel te kunnen helpen nadat ze ledematen zijn kwijtgeraakt.  Daarnaast probeert COPE ook nog de mijnen en bommen op te ruimen. Maar volgens hun gaat dat nog meer als 50 jaar duren. Het is dus best heftig om deze dingen te horen en zien, maar zeker goed om mee te krijgen tijdens onze reis.

Tijdens onze boottocht op de Mekong River hebben we Bien leren kennen, die we vervolgens ook een vaak gezien hebben in Luang Prabang en Vientiane. Ik denk dat Bien wel de bijzonderste en gekste persoonlijkheid is die we tijdens onze reis ontmoet hebben. Deze man uit Hongkong is groter dan Luis (wat al bijzonder is voor een Chinees) heeft een gigantische baard en spreekt nauwelijks engels. Maar ondanks de taalbariere hebben we avonden met onze vriend doorgebracht waarbij voornamelijk Bien via de vreemste geluiden en gebaren ons van alles aan het vertellen was. Dit deed hij allemaal met een grote pijp in zijn mond waaruit wij denken te begrijpen dat hij deze in Amsterdam heeft gekocht haha! We hebben nooit met Bien ergens afgesproken, maar op de een of andere manier bleven we elkaar maar tegen het lijf lopen in de verschillede plaatsen en dat hield dan altijd in dat Bien ons dan van alles laat ruiken (armbanden, kruiden, alcohol etc) en proeven (hij besteld gerechten die wij mogen opeten) en dat allemaal elke keer met veel Pichu's!!(bier in chinees haha) Bien heeft zichzelf daarnaast al uitgenodigd op de bruiloft van Kirty en Dan, die geen eens plannen hebben om te trouwen en wij zijn allemaal uitgenodigd om naar hem in Hongkong te komen. Altijd handig voor als we nog eens naar China willen haha!! We hebben ontzettend vaak en veel gelachen met Bien en we kunnen wel zeggen dat hij belangrijk is geweest in het totaal plaatje van onze reis in Laos. 

Na Vientiene was het voor ons tijd om Laos te verlaten en door te reizen naar Hanoi in Vietnam. We hebben er toen voor gekozen om deze reis met de bus te doen, omdat het prijsverschil tussen de bustickets en en vliegtickets op dat moment bijna een nieuwe ipad 4 is (die wij willen kopen aangezien onze oude ipad weg is). Het enige wat we hiervoor moesten doen was 26 uur in een bus zitten in plaats van 1 uur in een vliegtuig. We hadden dan ook een redelijk goede bus waarbij ze in 3 rijen in de breedte en 2 boven elkaar (onderste bed/stoelen was de zitting gelijke hoogte met het looppad) hadden geplaatst. Uiteraard had het sowieso geen pretje geweest om daar 26 uur in de zitten, maar het werd nog een graadje erger; naast dat alle bed/stoelen waren bezet door voornamelijk locals (elke slimme toerist neemt het vliegtuig) konden andere locals voor een soort kortingsprijsje op kleine martasjes in de paden liggen. Iedereen die wel eens met de bus reist moet kunnen voorstellen dat deze paden niet erg breed zijn. Dit hield voor Luis en Syll, die op de benedenbedden lagen, in dat de mensen zo dicht op elkaar en ons lagen dat we hun adem in ons gezicht voelde, vaak armen en benen over of tegen ons aan hadden liggen, onze tassen als kussen werden gebruikt en als Syll op haar zij probeerde te slapen zo'n beetje lepeltje lepeltje met een local lag. Dat is dus even wennen als je de europese "persoonlijke 40cm zone" gewend bent. Daarnaast was het de gehele busreis zo ontzettend benauwd, aangezien de airco's niet gemaakt zijn voor zo een lading mensen. Om 1 uur 's nachts stopte onze bus opeens bij een soort guesthouse of appartementencomplex waarbij we geen idee wat de bedoeling was. We waren al gewend dat in heel Laos bijna niemand engels sprak, waardoor het voor ons vaak een raadsel is wat er gebeurd of wat de bedoeling is. Maar over het algemeen tijdens onze busreizen hebben we al snel door dat we een korte tank- of eetpauze hebben, alleen deze keer stonden we op een uitgestorven plek en zagen we alleen een groot deel van de mensen verdwijnen achter verschillende deuren in het gebouw. Daar sta je dan, niemand die je wat kan vragen en geen idee wat en hoe lang het gaat duren. Uiteindelijk hebben we 4 uur op de stoep bij de bus gezeten (de bus was veels te warm) voordat we verder reden. Waarschijnlijk moest onze chauffeur even een dutje doen en kregen de locals ook een paar uur een kamer om in te slapen. Binnen een paar uur waren we bij de grens van Vietnam waar het ons nog moeilijker werd gemaakt dan in Laos. Anders dan in de rest van ZO Azie moesten we de Visa al geregeld hebben voor dat je bij de grens kwam, maar ondanks dat wij dit dure Visa al hadden geregeld moesten we als toerist een dollar betalen voor onze stempel. Weinig  kans dat dit klopte (staat nergens vermeld) en dit zorgde bij een aantal backpackers voor problemen omdat er nergens een wissel kantoor was en je uiteraard niet zomaar US dollars op zak hebt. Ook was het duidelijk dat je als toerist onderaan het stapeltje komt te liggen en elke local die na jou een stempel wilt voor gaat. Onze bus met locals moest dus een aardige tijd op ons wachten voordat we de grens over waren. Die avond kwamen we gelukkig aan in de hoofdstad van Vietnam, Hanoi. Ook dit avontuur hebben we weer overleefd, en je moet wat over hebben voor een nieuwe Ipad toch?