Onder de grond tot ver boven de grond! Wellington tot Opotiki

Weer terug op het Noorder-Eiland zijn we een dagje in Wellington gebleven waarbij we het Te Papa museum hebben bezocht. Dit is een heel algemeen museum over alles wat met heel NZ te maken heeft. Wij zijn totaal geen museumgangers, maar dachten dat we er toch minimaal eentje bezocht moesten hebben (daarnaast was deze gratis, wat ook leuk meegenomen is voor ons backpackers haha). De hoogtepunten hiervan waren toch wel de levensgrote Hobbits die er stonden en de meters lange reuzenoctopus die ze daar hadden!

Vervolgens zijn we in één keer doorgereden naar Tongariro National Park. Volgens de boekjes is dit de mooiste dagwandeling van NZ, dus dat wilde wij zeker met eigen ogen zien! Helaas bleek bij aankomst dat de wandelroute halverwege afgesloten is, vanwege een eruptie van een van de craters! Dit betekende dat de wandelroute niet 20 kilometer van begin naar eind is (aan het eind gaat een busje die je naar het begin brengt), maar 10 km heen en 10km terug is. Even een tegenvaller maar volgens alle mensen zit al het mooiste gelukkig in de eerste helft. Wat een tegenvaller leek, maar achteraf perfect was, was de tijd van het busje! Je kan helaas niet zelf naar het begin van de tracking rijden, dus heeft elke camping/hotel een eigen busje die je daarheen brengt. Op alle campings waren de tijden tussen 8 en 10 uur 's morgens, maar ons campingbusje ging om 5.30uur (ja 's morgens!). Achteraf begrepen we waarom! Toen wij onze wandeling begonnen was het nog donker en koud, maar binnen een half uur zagen wij de zon opkomen over de heuvels, wat de route echt een pracht gezicht maakte! De heenweg was 10 km omhoog dat af en toe best zwaar was, maar doordat het nog niet zo warm was (er is nergens schaduw) goed te doen was. Daarnaast waren we de eerste die daar liepen dus had je door de soort maanlandschappen het gevoel dat je alleen op de wereld was. Op de route lag ook de Mount Dome, wat voor de LOTR liefhebbers een leuk extraatje is. De laatste 500 meter tot het eind- en hoogste punt was even zwaar doordat het meer klimmen is dan lopen. Bij elke 2 stappen die je zet, gleed je er weer 1 naar beneden door alle stenen. Maar het uitzicht van bovenaf was het allemaal meer dan waard! vanaf 1860 meter hoogte had je een uitzicht over bergen, kraters en meren, waarbij alleen de foto's kunnen laten zien hoe mooi dat was! Onze conditie is ook beter dan we dachten, want wij arriveerde met een aardige voorsprong als eerste bovenop de berg. Hierdoor konden wij even een tijdje in alle rust genieten van het uitzicht en foto's maken zonder andere toeristen op je foto's! Na een eet- en kijk pauze zijn we dezelfde weg weer naar beneden gelopen. Hierbij hadden we ook genoeg om te zien! Doordat na ons de ''latere'' busjes met mensen arriveerde en begonnen kwamen wij de gehele weg naar beneden mensen tegen die omhoog liepen. Alleen liepen zij in de volle zon! Doordat wij de eerste mensen naar beneden waren kregen we de hele tijd rare blikken en vragen van mensen. Mensen die nog niet eens halverwege waren vroegen helemaal kapot ''zijn we er bijna?'' en ''is dit het zwaarste gedeelte?''. Op de terugweg was het ook zo druk met mensen! Veel minder leuk natuurlijk als je met zoveel mensen in een soort rijtje omhoog aan het lopen bent. Eenmaal beneden hadden we het eerste busje terug naar de camping. Een (vonden wij) een hele prestatie. Terug op de camping hebben we onszelf uiteraard weer getrakteerd op een heerlijk drankje samen met een Duitse jongen die op de terugweg met ons mee liep.

De volgende morgen zijn we doorgereden naar de Waitomo Caves. Hier hebben we op een camping geslapen vlakbij Waitomo, naast een Kiwihuis. Op deze camping kon je 's nachts de Kiwi's horen roepen! Heel grappig, maar op een gegeven moment werd het ook wel vervelend haha! Je kan natuurlijk niet naar Waitomo Caves gaan zonder een tour te doen door de beroemde Caves! Dus dit hebben we gelijk goed aangepakt; geen wandeling of met een bootje, nee wij hebben een WildWaterRafting tour gedaan! Hiervoor moesten we ons wel weer eerst in een wetsuit zien te krijgen. Vervolgens klim je met een band de caves in waarbij je door de prachtige caves door water en over rotsen klimt en kruipt, in je ''tube'' door de stroming vaart en 2 keer met je tube van een watervalletje af springt! Oja en we hebben weer glowworms gezien haha! Echt een leuke manier om op deze manier de Waitomo caves en glowworms te zien!

Normaal gesproken zouden we nu verder naar boven terug naar Auckland gereisd zijn, maar (misschien weten jullie het nog) toen we een maand geleden bij de East Cape waren, zijn we Nederlanders tegengekomen die in Opotiki wonen en ons uitgenodigd hebben een aantal dagen naar hun toe te komen! Het is een aantal kilometers om (420km) maar absoluut waard geweest! Mike en Aniko zijn beide paraglyders, dus we wisten van te voren dat we dit zouden gaan doen. Voor Luis met zijn hoogtevrees natuurlijk een hele stap, maar hij dacht dat hij nog wel even tijd had om zich geestelijk voor te bereiden. Waar we alleen niet op gerekend hadden was dat wij bij aankomst eind van de middag gelijk in hun auto meegenomen werden naar de paraglyding spot! (er stond op dat moment perfecte wind waardoor ze daar wel gebruik van wilde maken) Misschien ook wel goed geweest, want nu hadden we geen tijd gehad om onszelf gek te maken haha! Dus voordat Luis het wist rende hij met een zak en Mike op zijn rug een klif af! (zie filmpje!) Achteraf gezien heeft hij totaal geen last gehad van zijn hoogtevrees en heeft hij het juist alleen maar fantastisch gevonden! Nadat Luis een lange vlucht en nog een aantal stuntjes gedaan moesten ze beneden aan de heuvel landen (de wind was wat minder geworden) en weer naar boven lopen zodat vervolgens Syll kon gaan paraglyden. Ook Syll vond het natuurlijk helemaal fantastisch, voornamelijk de momenten waarin we in een soort spiraal of zigzagend naar beneden doken! Na een perfecte landing op de heuvel en even te gekletst, was het tijd om naar beneden te gaan. En wat is dan de makkelijkste manier om naar beneden te gaan? Met de paraglyde! Dus terwijl Luis naar beneden moest lopen had Syll nog een ritje, waar ze gebruik van maakte om foto's te kunnen maken in de lucht (we durfde de eerste keer de camera nog niet mee te nemen haha)

Daarna zijn we nog 4 dagen gebleven bij Mike en Aniko, waar we het ontzettend gezellig hebben gehad en leuke dingen hebben gedaan. Maar we hebben voornamelijk veel geluierd! Na 2 maanden op rot bedden en luchtmatrassen te hebben geslapen, is het heel moeilijk om op te staan als je in een heel lekker bed ligt! Daarnaast is in heel Nieuw Zeeland Check-out om 10.00uur dus als je nog wilt ontbijten, douchen en de tent opruimen moet je alsnog elke dag vroeg op! Maar dat hoefde nu even een aantal dagen niet! We hebben op een avond de glowworms bezocht in de buurt bij Opotiki, waar het echte avontuur uiteindelijk niet de glowworms waren maar de weg terug, een 20 minuten wandeling door het bos. Wij liepen de gehele tijd een stukje vooruit door de bossen, maar hoorde continu Mike en Aniko achter ons praten. Op een gegeven moment was er totale stilte, wij dachten uiteraard dat ze een grapje maakte en elk moment uit de bosjes zouden springen om ons te laten schrikken (nee geen lantaarnpalen in dit bos, gewoon totaal donker haha). Maar dat moment kwam niet. Dus we bleven gewoon doorlopen, want we hadden geen moment gezien dat er meerdere paden waren dus je kon niet verkeerd lopen (toch?) Tot we op een gegeven moment ineens wel heel erg omhoog liepen (huh dit was op de heenweg toch niet?), toen besefte we dat we wel verkeerd gelopen moesten zijn. Dus wij weer een stuk teruggelopen naar (naar ons idee) het laatste moment dat we Mike en Aniko gehoord hadden, maar ook daar zagen wij nergens een splitsing van de paden. Dus daar sta je dan, om 12 uur 's nachts met 1 zaklantaarn in het pikkedonker verdwaald in een bos waarvan je geen idee hebt hoe groot deze is of waar hij uitkomt. Een soort ongeplande dropping haha. We waren toen wel zo slim om terug te lopen naar een wat hoger punt met minder begroeing om vervolgens te gaan roepen! Maar toen we na een aantal keren geen antwoord kregen sloeg de paniek toch wel lichtelijk toe. Want zoals je in NL met je GPS overal uit kan komen, dat werkt hier niet (hebben we geprobeerd haha). Gelukkig na poging 10 met roepen kregen we antwoord van Mike en Aniko! Zij stonden dus bij de uitgang op ons te wachten en begrepen al niet waar we bleven en zijn zo slim geweest om terug te lopen. Doordat we hoog stonden konden ze ons (ons lampje) gelukkig gemakkelijk vinden. Uiteindelijk bleek de weg waarover wij waren gelopen alsnog wel op een goede uitgang van het bos uit te komen, alleen liepen we een beetje om. Daarnaast bleek het bos een stuk minder groot te zijn dan het in het donker leek, dus we zouden het wel overleefd hebben haha. Door deze verdwaal-actie en de bijbehorende omweg, hebben we wel iets moois gezien. Doordat we hoger liepen hadden we op een gegeven moment uitzicht op zee, waardoor je in de donkere zee lichtgevende kwallen zag die zich mee liepen gaan met de golven. Heel mooi gezicht dat de hele zee donker is en alleen de golven licht lijken te geven!

Na 5 dagen, vele potjes kaarten en afleveringen Big Bang Theorie (klinkt gek maar een beetje leuke series kijken miste we wel haha!) was het voor ons tijd om terug te gaan naar Auckland. Op 1 maart kwamen namelijk Richard en Remco waarmee we samen een week de Nortland en Bay of Islands gaan doen. We hadden daarvoor nog 3 dagen om de auto te proberen te verkopen, voordat zij er waren. Mocht dit lukken was het mooi meegenomen en huren we met zijn vieren een auto. Als het niet lukt gaan we met onze auto maar zullen we daarna nog moeten blijven om de auto alsnog te verkopen, voordat we door kunnen vliegen naar Australie! We zien wel hoe het loopt. Dat is toch wel het makkelijke aan onze reis: misschien zitten we over 1,5 week wel weer in Australie, maar misschien hebben we over 3 weken onze auto nog niet verkocht en zitten we nog vast in Auckland. We voelen ons al echte reizigers met de ''No Worries'' mentaliteit! We hebben alle tijd, we zien het wel!