East Cape tot Wellington

Weer terug op normale aardse grond met de prachtige Nieuw Zeelandse groene natuur hebben we in Whakatane overnacht. Vanaf hier hadden we de mogelijkheid om naar "The White Island" te gaan, de actiefste vulkaan van Nieuw Zeeland, 80 kilometer van de kust. De prijzen hiervoor lagen alleen zo hoog (daarnaast hadden we wel even genoeg vulkanisch gebied gezien) dat we besloten om toch door te rijden naar de Oostkust. Dit is het dunbevolktste gebied van Nieuw Zeeland en blijkt door bijna elke toerist te worden overgeslagen. Wat bijna niet te geloven is als je ziet hoe mooi deze weg is. Ons is opgevallen dat dit hele land (bijna) overal zo mooi is dat je om elke hoek wel een prachtig uitzicht hebt. De eigenlijke "hightlight" van het land (waar je eigenlijk van en naar rijdt) vallen bijna tegen, omdat het overal gewoon zo mooi is! We zijn onze dag geëindigd in het meest oostelijke puntje van Nieuw Zeeland, Te Araroa. Het was toch wel even vreemd dat we in een plaatsje bestaande uit 2 winkeltjes en 6 huizen op een camping in de middle of nowhere in één keer Nederlands horen! We hebben dan ook de rest van de avond doorgebracht met deze Nederlander die inmiddels al 7 jaar in Nieuw Zeeland woont en ons de mooiste en beste plekjes van zijn nieuwe thuisland kon vertellen. De reden dat hij op deze camping stond was dan ook omdat hij zijn Nederlandse ouders zelf ook al deze prachtige plekken aan het laten zien was. De volgende ochtend zijn we met deze mensen naar de East Cape gereden om als eerste van de wereld de zon te zien opkomen. We moesten er vroeg voor op staan (5 uur!), maar de de belevenis was het dan ook meer dan waard! Alleen de weg naar dit oostelijkste puntje over grindpad met overal loslopende paarden en koeien en over rennende konijnen (natuurlijk nog in het donker) was al een hele ervaring! Nadat we terug waren op de camping hebben we onze tent ingepakt en moesten we helaas afscheid nemen van deze gezellige mensen, waarvan we zelfs het aanbod hebben gehad om op de terugweg in het noordereiland bij hun langs te komen. Hij en zijn vriendin blijken namelijk fantastisch goede paragliders te zijn en zij wilde ons graag een keer meenemen. Een aanbod, ondanks dat het op de terugweg wel een beetje omrijden is, die we natuurlijk niet kunnen afslaan!!

Voordat we wilde vertrekken bij Te Araroa bleek onze tank wel veel sneller dan gedacht te zijn gegaan door alle heuvelachtige en bochtige wegen. Even tanken bij deze voor de oostkust normen grote plaats zat er alleen ook niet in! Tanken kon alleen met creditcard en uiteraard accepteerde deze ouderwetse automaat die van ons niet. Met een auto waarbij de teller al op "empty" stond moesten we dus maar hopen we de volgende plaats (40 km verder) zouden halen. De bergen op met 20km per uur en de bergen af laten rollen totdat hij bijna stil stond hebben we letterlijk al pruttelend het tankstation gehaald. De auto wilde de laatste 5 km gewoon niet harder meer dan 20km per uur! (gelukkig zijn de wegen erg rustig in NZ, dus kan je ook gewoon zo langzaam rijden op de snelwegen) bij dit tankstation konden we gelukkig wel contant betalen, maar zoals alle andere pinautomaten die we zijn tegengekomen langs de oostkust was deze zo simpel dat hij geen buitenlandse kaarten accepteerde. We hebben dan ook onze laatste 25 dollar die we op zak hadden getankt (en we hadden ook echt honger!) in de hoop dat we de volgende grote stad (Gisborne) zouden halen. Hier wisten we zeker dat we wel konden pinnen, het was alleen de vraag of we met 10 liter bijna 150 kilometer door de bergen zouden halen! Deze keer was het dan ook niet alleen een kwestie van met 20km per uur de bergen op en eraf laten rollen; ook de airco ging uit, ramen dicht en de muziek uit! 10 kilometer voor Gisborne konden we al amper gas meer geven en kreeg hij bij elk hobbeltje al geen benzine meer waardoor hij blokkeerde. Stapvoets, al tegenstribbelend en uitrollend stonden we ongeveer 200 meter voor het tankstation stil! Ik heb de auto gekust! Het was toen een kwestie van pinnen, bij het tankstation het verhaal uitgelegd waardoor we een 10 liter tankje te leen meekregen, de auto 10 liter benzine gegeven en toen langzaam weer geprobeerd de auto aan de praat te krijgen. Als beloning voor de auto daarna de tank tot de laatste druppel volgegooid en ook onszelf maar getrakteerd op een lekker groot broodje (onze tank was inmiddels ook helemaal leeg haha). Dat was het avontuur van de dag wel! We zijn daarna direct doorgereden en hebben overnacht op een camping vlak boven Napier. Het is ons opgevallen dat de gratis campings in Nieuw Zeeland een stuk mooier gelegen zijn dan de betaalde campings. Waar je op een betaalde camping op een kaal 4x4 grasveldje soms hutje mutje staat, stonden we nu gratis langs een prachtig meer in de bossen! 

De volgende morgen hebben we gewinkeld in Napier en hebben we een Nederlands winkeltje bezocht in Havelock. Zelfs na een paar weken begin je toch de raarste Nederlandse dingen te missen. We hebben dan daar dan ook een pak Bastognes koeken en hagelslag gekocht, heel fout!! Einde van de middag hebben we een soort tour op een tractor gedaan. Toen de Nederlandse jongen bij de East Cape ons dit aanraadde vonden we het heel raar klinken (ik begrijp dus dat het voor jullie ook erg gek klinkt), maar het was echt super leuk! We gingen met een groep mensen in een kar aan de tractor over de stranden bij Cape Kidnappers. Door het opkomende water gingen we ook regelmatig stukken door de branding (de voeten zijn niet droog gebleven). Aan het einde van het strand moesten we toen nog een stuk omhoog lopen om vervolgens honderden Jan-van-Gent vogels bij elkaar te zien. Echt een prachtig gezicht! De vogels zaten op nog geen meter afstand en vlogen vlak boven ons hoofd. Vervolgens zijn we achterop de tractor in het donker weer teruggereden naar onze camping.
De volgende dag hebben we bijna alleen maar in de auto gezeten, omdat vanaf Hastings naar Wellington eigenlijk niks meer te beleven viel. We hebben nog wel een omweg genomen (weer op aanraden van de Nederlandse jongen) door het prachtige Kaweka Forest Park, waarna we via de snelweg aan het einde van de dag in Wellington aankwamen. Vlak voordat we in Wellington aankwamen werden de snelwegen alweer 2 baanswegen en werd het ineens veel drukker. Vreemd hoe snel je aan de rust went, want het leek wel of we allebei gelijk weer gestrest werden! Ook in Wellington was het een en al file (was dan ook wel spitstijd), waardoor we blij waren dat we de volgende dag de boot namen naar het veel rustigere Zuider-Eiland.