Marlborough Sounds en Abel Tasman National Park

We hebben tijdens onze trip al van een aantal mensen gehoord dat zij qua mooiere natuur de voorkeur geven aan het zuidereiland boven het noordereiland. En daarvoor hoef je nog niet eens aan land te komen om te begrijpen waarom. Wanneer je uit Wellington in het noordereiland vertrekt zit je vanuit de haven gelijk op zee, bij het zuidereiland moet je eerst een groot stuk door de Marlborough Sounds heen om bij de haven van Picton te komen. Dit is een gebied van eilanden, baaien en prachtige bergen waar je doorheen vaart. Eenmaal aangekomen in de haven en de auto van de boot afgekregen merk je gelijk dat je uit de grote chaos van de hoofdstad Wellington bent. Het enige wat dit havenplaatsje Picton heeft, is de boot naar het Noordereiland. We zijn dan ook direct doorgereden, waarbij we gekozen hebben om de kustroute langs de Marlborough Sounds te nemen. Deze weg neemt al wat meer tijd in beslag dan de snelweg door de vele bochten en bergen, maar waardoor het vooral zo lang duurde was doordat je elke 100 meter gewoon moet stoppen om een foto te maken. 's Avonds hebben we in het kleine plaatsje Havelock geslapen in een hostel wat meer weg had van een oud herenhuis waar ook mensen woonde. De eigenaars hielpen terwijl jij aan een geïmproviseerde balie stond en zij in de tuin aan het tuinieren waren. Er liep een kat door de kamers en de "campground" had plek voor 3 tentjes in hun eigen achtertuin. De kamers konden niet op slot en de gemeenschappelijke ruimte was gewoon de woonkamer van de bewoners, waar zij zelf ook stonden te koken. Het enige wat miste waren de dierenkoppen aan de muur. Wel een leuke ervaring en weer eens wat anders dan de gewoonlijke "Base Hostels" met alleen maar dronken jongeren en kamers gevuld alleen 4 ijzeren stapelbedden en witte muren.

De volgende dag zijn we richting het Abel Tasman National Park gereden en hebben ons daar (geestelijk) voorbereid op een 2 daagse trekking door het park. Even lastig als je tot nu toe vanuit een auto hebt geleefd met alles bij de hand en nu een tas moet inpakken met voldoende eten, drinken, kleding en slaapspullen. Maar ook niet teveel, want je moet het 2 dagen non-stop op je rug tillen! We hebben de eerste dag ruim 8 uur gelopen voordat we bij onze "camping" (grasveld met wc) aankwamen. De laatste paar honderd meter ging strompelend door de moeie, met blaren gevulde voeten. We waren moe genoeg dat ondanks dat we op de grond moesten slapen (het luchtmatras mee sjouwen werd een beetje te zwaar) zo in slaap waren. De volgende ochtend met wat spierpijn (kwam dat door de wandeling of de stenen ondergrond waar we op geslapen hadden?) de laatste 5 uur van de wandeling gedaan. De totale wandeling leidde ons zowel door de "inland" als langs de stranden van het park en was echt prachtig. Daarnaast voelde het op sommige momenten alsof we in één of ander Discovery Channel programma terecht waren gekomen toen we over een wiebelende hangbrug en 2 keer een meer moesten oversteken (met onze tassen boven ons hoofd en tot onze heupen in het water). Uiteraard zitten er in het park geen winkeltjes of eettentjes, maar de Kiwi's zijn wel zo slim geweest om aan het einde van de wandelroute een klein cafeetje neer te zetten. Hoe mooi de route ook was, na 2 dagen berg op berg af in de zon verlang (en verdien!) je wel naar een lekker koel drankje, dat biertje/wijntje heeft nog nooit zo lekker gesmaakt! Aangezien we met deze wandeling van het zuiden tot het noorden van het park gelopen hadden, hadden we geen zin meer om exact dezelfde route terug te lopen. Daarom hebben we terug de watertaxi genomen. Erg leuk om vanaf de buitenkant te zien waar je allemaal gelopen hebt, maar ook vreemd dat je eerst 1,5 dag heen gelopen hebt en dat het speedbootje je dan weer in 1,5uur terug bij het begin afzet.

De dag na het Abel Tasman National Park hebben we het dan ook lekker rustig aan gedaan en een dagje op de camping en het strand gehangen. De volgende dag zijn we richting Westport aan de westkust gereden. Onderweg even gestopt om de langste hangbrug van Nieuw Zeeland over te steken. Syll hoopte hiermee Luís met zijn hoogtevrees te pesten, maar die had er helaas weinig van! Vervolgens kwamen we aan in Westport waar we een zeehondenkolonie hebben bezocht. Helaas waren de meeste nog "buiten aan het spelen" waardoor er maar weinig lagen. Maar dit zou gelukkig niet onze enige ervaring met deze beestjes zijn. Stadje dan ook snel weer verlaten om vervolgens snel te beginnen aan de kustroute van Westport tot Greymouth, wat volgens de boekjes één van de top6 mooiste routes ter wereld is. Dat beloofd dus wat!

In alle verhalen hebben we het voornamelijk gehad over hoe mooi het hier allemaal is en zien jullie alleen maar zonnige foto's voorbij komen, terwijl het in Nederland voornamelijk koud en nat is. Wij kunnen begrijpen dat dat frusterend kan zijn, daarom ook even 2 dingen om te laten zien dat het hier helemaal niet zo leuk is.
- Kaas! Gewoon een stukje smaakvolle, niet naar plastic smakende kaas! Dat hebben ze hier in Nieuw Zeeland nog niet uitgevonden. Ze zetten hier op de kaas wel "Edam, with à Dutchy taste" maar het smaakt naar cheddar kaas en ze vragen er nog veel geld voor ook.
- Iets wat in geen enkel foldertje vermeld wordt, maar waar iedere toerist het hier over heeft zijn de "sandflies" (zandvliegjes) aan de hele westkust van het zuidereiland. Voornamelijk 's morgens en 's Avonds zitten deze vlo-achtig uitziende beestjes op je benen en armen, die je pas voelt als ze je bijten (en dan ben je al te laat) waardoor je benen onder de puistjes lijken te zitten. We zijn ook pas aan het begin van de westkust , dat beloofd dus wat voor de hele weg naar beneden. Wees dus maar blij dat jullie lekker in Nederland zitten. We laten jullie in ons volgende verhaal wel weten hoe verschrikkelijk het allemaal was ;-)

Ps foto's komen eraan!